em rebentaven els àlbers a les celles,
o això volia creure.
era simplement crepitació,
xocs d'arbres al meu cap,
corrents esperitada bosc endins
tractant de fugir de la pluja.
dal balcone ammiravo il vuoto che ogni tanto un passante riempiva, è stato solo un presentimento...
0 caminants:
Publica un comentari a l'entrada